Als meer delen mogen spreken...

Espacia maakt ruimte voor Astrid ;-) Als meer delen mogen spreken…

In het begin van mijn loopbaan was ik vooral bezig met: Kan ik dit wel?

Dat bezorgde me immens veel stress altijd ;-) Deels natuurlijk heel logisch in het begin van je loopbaan.

Ik belandde in een job die achterafgezien, helemaal niet aansloot bij mijn natuurlijke neigingen.

Ik startte als suïcidepreventiewerker, dat was een eerste vacature die vrij was en ik koos voor zekerheid. Ik gaf veel training, overlegde met teams, leidinggevende, partners in de sector e.d. Enorm veel geleerd in deze functie, amai!! Geleerd om voor een groep te staan, leren spreken, inhoud overbrengen, in verbinding met de groep te blijven, mijn punt duidelijk maken...

Op den duur begon ik het zelfs fijn te vinden ;-). Mijn drijfveer was duidelijk: ik wil het kunnen!

Dan kwam ik op een punt: ok, ik kan dit, maar doe ik dit eigenlijk wel graag?

En doe ik dit graag in deze context, met deze onderwerpen?

Dus “Kan ik dit wel?”, werd: “Wil ik dit wel?

Een burnout gaf me een antwoord (toen ik eindelijk wou luisteren ;-)). Nee, dit was het niet, ik zat op een zijspoor, niet helemaal op de flowroute.

Wat is dan mijn natuurlijke flow?

Deze vraag bracht me bij het talentenverhaal: wat zijn de dingen die ik automatisch doe als ik ergens kom? En wat geeft me energie? 

Wat ik automatisch doe, is andere mensen ruimte geven om te zijn, zonder oordeel ruimte te geven aan wat er is.

Vandaaruit is “Espacia” ontstaan. Een verzamelnaam van alles waar ik mee bezig was: individuele therapie, team- en organisatiecoaching en loopbaanbegeleiding.

Gaandeweg begon ik te ervaren dat de vaardigheid om anderen ruimte te geven behoorde tot een van mijn IKKEN op mijn bus (tijdens mijn training als voice dialogue facilitator). Dus het is zeker iets wat ik automatisch doe, en tegelijk verbonden met een kwetsbaar deel van mij waar ik geen contact mee had. Ik kon ook niet kiezen om soms wel en soms geen ruimte aan de andere te geven (afhankelijk van andere factoren en signalen die me konden duidelijk maken of het een of het ander op dat moment beter was).

Door veel proceswerk daarmee te doen, kreeg ik stap voor stap meer contact met dat kwetsbare meisje in mij, en kon ik haar een bedding geven, waardoor andere delen van mij meer ruimte kregen.

Mijn intuïtieve en daadkrachtige deel zijn er daar een paar van.

Het leidde me naar lichaamsgerichte vormen van therapie. Nog altijd zo dankbaar dat ik bij mensen terecht ben gekomen die mijn sensitiviteit en intuïtief fysiek aanvoelen herkende voor ik dat bij mezelf kon herkennen. Doordat zij konden verwoorden wat ze mij zagen doen, me ook spiegelden in een taal die voor mij diep vanbinnen zo vertrouwd was, werden andere delen van mij gezien en benoemd. Het bracht me dichter bij: "Wat is het eigenlijk dat ik doe als ik gewoon mijn intuïtie volg?"

Ik leerde ook meer mijn bang en kwetsbare meisje zien, haar bij de hand te nemen en zeggen: "ik weet dat je bang bent, maar het is ok, we gaan toch deze stap zetten, maar ik neem je mee, ik laat je niet alleen."

Raakt me nog steeds deze woorden, en het blijft een uitdaging haar bij de hand te nemen en bewust ruimte voor haar te maken.

Dus Espacia klopt al een tijdje niet meer.

Deze verandering brengt ook een duidelijke keuze met zich mee. Wat voor sommigen onder jullie waarschijnlijk al duidelijk was.

Als ik mijn intuïtie volg, wil ik zo veel als mogelijk bezig zijn met traumasensitief lichaams-, adem- en opstellingswerk. En mensen daarin verbinden. Individueel werk blijf ik graag aanbieden. Tegelijk komt de nadruk steeds meer te liggen op groepstrajecten, waar mensen met elkaar en met dit werk kunnen verbinden. Een groep geeft de nodige bedding én uitdaging en triggers waarin we kunnen groeien op ons persoonlijk pad en die ruimte wil ik graag steeds meer openen.

Wat kan ik? Wat wil ik? Wat doe ik?

En een vriendin stelde me laatst de volgende vraag: Wie ben ik? Weer dankbaar voor deze

volgende impuls :-) Nog wat verdere lagen aan te raken, maar we zijn goed op weg ;-)